लघुकथा —रुपान्तरण

समाजकाे अगाडि मुखै देखाउन नसकिने भएपछि नम्रताका बाआमा घरबाट बाहिर ननिस्केकाे महिना दिन जति भैसकेकाे थियाे। 

दुनियाँको नजरमा नम्रता कलंकित भएकीथिई, कारण उसकाे पेटमा पापको बेनामी बृज हुर्कदैथियाे ।

“के हो नम्रता, दिनदिनै अनुहार र जीउ त परिवर्तन हुदै गाको पो देखिन्छ  तिम्रो  ?”कतिले पेटतिर आँखा गाड्दै ब्यङ्ग्यात्मक शब्दका झटारा  हान्थे, मर्माहत हुन पुग्थी ऊ ।

भित्र दुई मन कुस्ती खेल्न थाले, एउटाले भन्थ्याे, आफ्नै अस्तित्व मेटाइदे  यस सन्सारबाट, यति भए न रहे कृष्ण न बजे बाँसुरी ,

अर्कोले भन्थ्याे,  आफ्नो अस्तित्व मेटाउने कुचेष्टा नगर ,नर्कमा पर्छेस ।

बरु तँभित्रको पापको निशानीले जन्मिए पनि उसलाई समाजले सम्मान दिनेछैन,

मेटाइदे यसलाई,

“म आमा कसरी सकुँला ,मेरा रगतका थोपाथोपा मिलेर बनेको  म जस्तै मेरो अस्तित्वलाई मेट्न ।

के गर्छेस त,अरु विकल्प पनि त छैन ।

मेटाइदे,

मेटाइदे ,

यसैमा अडिग रही । एबोर्सनको लागि भोली अस्पताल जाने योजनाका साथ सुती ऊ । 

गहिरो निन्द्रा सपनालाेकमा पुगी  l निकाली  धारिलो हतियार,भित्र लुकेर बसेको पापको निशानी माथि चक्कु दाब्न लागेकीमात्र थिई ,

एउटा स्वर बुलन्द भएर निस्कियो ,"खबरदार ,म निर्दोषमाथि किन हतियार उठाएको ?"

“के गर्नु त तेरो कारणले म बाँचेर हिड्न नसक्ने भएँ  ,”

“आमाले त बचाउछन् पो ?”

“ म कसरी बच्नु त ?”

“सहेर”

“सहने सामर्थ्य छैन ?”

स्वर अझ चर्कियो,"मलाई बाहिर निस्कन देऊ,मेरो कारणले तिमीलाई बाच्न नदिने यो समाजको नियम, 

ध्वस्त पार्ने हतियार लिएर आउदैछु म । "

चक्कु दाब्दै गरेको नम्रताको हात निशानीबाट  हट्दै गयो । 

बिष्णु  भण्डारी अाचार्य, बलबारी माेरङ